Regelmatig heb ik een glas gevuld met wijn in mijn hand of het nu rood, wit of rosé is maakt mij niet uit. Ligt een beetje aan m’n stemming en de gelegenheid. Stresswijntjes om een uur of 8 ’s avonds zijn bijvoorbeeld altijd rood. Nu begin ik over die stresswijntjes omdat ik nogal wat stress heb gehad de weken. Iets met stresskip zijn.

Ik zal het maar even benoemen, ik verkeer denk ik in quaterlife crisis. Soort van midlife crisis maar dan een crisis die je meestal hebt als eind-twintiger, begindertiger en waar je worstelt met de vraag ‘Wie ben ik?’. Quaterlife crisis is een term bedacht door Elliot Jacques. Deze naam refereert volgens Elliot niet naar een kwart van je leven want dan zou je wel heel oud worden. Al is tegenwoordig niets meer onmogelijk zijn. Maar de term thirdlife crisis klonk gewoon niet, vandaar quaterlife crisis. Tot zover de uitleg van de term quaterlife crisis.

Ik tik net de 21 aan dus in principe kan ik er niet in zitten. Maar symptomen zijn volgens het wereld wijde web hetzelfde. Ik zou er ook de naam end-of-study crisis of what-to-do-with-my-life crisis of twenties crisis aan kunnen geven maar dat klinkt niet. Om maar even in Elliot Jacques zijn uitspraken te blijven. Overigens maakt het allemaal maar ingewikkeld en dan snapt niemand er meer wat van behalve ikzelf. Dus snappen jullie het nog: Esli zit in haar quaterlife en moet het allemaal even met jullie delen.

Wat wil ik gaan doen met m’n leven? Wat wil ik worden? Wil ik kinderen? Hoeveel kinderen wil ik dan? Vind ik ooit een man? Ben ik te dik? Kan ik over 2 jaar een huis kopen? Krijg ik überhaupt een baan na mijn studie? Ga ik die baan wel leuk vinden? Een kleine greep aan vragen die dagelijks door m’n hoofd rennen. Antwoord heb ik er op geen. Nu klinkt dit depressief en dat ben ik niet maar de toekomst benauwd me wel ENORM.

Ik heb op dit moment eigenlijk een top leven. School rommelt lekker door, ik lig op schema. Ondertussen leuke stages gehad, nog een baan aan overgehouden waar ik het enorm naar m’n zin heb. Een blik heerlijke vrienden en vriendinnen. De liefste en leukste familie die ik me kan wensen. Dus zorgen zou je denken hoef ik niet te hebben. En toch heb ik ze en ik word er echt hondsdol van. Maar positief puntje, we zijn de ontkenning voorbij en de meeste quaterlife crisissen duren maximaal een jaar. Dus ik kom er ooit vanaf. Misschien al binnen een nu en een paar maanden. Wat een ellende is volwassen worden/zijn toch. Geen bal aan.