Zo. Hoi. Lang gelee. M’n laatste teken van leven op deze blog stamt uit half juni 2018. Niet dat ik dus niet meer leefde want in het half jaar dat volgde zijn een hoop geweldige dingen gebeurd. Lees maar even mee:

• Weekendje Parijs;
• Coach sessies;
• HSP Clubje (jajajaaa zweefteef Es it is);
• Vacantione Paros, hier gaan jullie nog meer over horen;
• Oktoberfest München, hier ook;
• Weer fulltime gaan werken, dolle fissa dat het weer kan;
• Jarig geweest, nog een dollere fissa;
• Letters to Julliet voor de honderste keer gekeken;
• Eerste, en laatste, tatoeage laten zetten;
• Met champie in m’n hand 2019 ingegaan;
• Hele leuke dagen en avonden met vrienden gehad;
• NIETS GEDAAN, zeker dat dat geweldig is;
• Ben voor mezelf gaan zorgen, gekke meid.

Hoe het eerste deel van 2018 neerwaarste spiraal stylo was, was tweede deel best wel een opwaartse stylo. Terugkijkend kan ik zeggen dat het best wel lekker ging met horten en stoten. Ik heb dit half jaar ook meer dan eens de bodem van de oceaan aangetikt maar een mens moet weten hoe het daar beneden is.

Maak je trouwens allemaal niet druk, ga deze blog niet als springplank weiden aan burn-out zus en burn-out zo (misschien af en toe). Wil jullie wel even een wijze les in de vijfde week van 2019 meegeven: zorg goed voor jezelf want niemand ander doet het.

Daarbij skip ik vandaag even de dieptepunten want a. niet leuk en b. men weet dus al dat ik met m’n snuffert op de feiten werd gedrukt en dat geluk even helemaal niet zo gewoon was. Soit, het leven ligt weer aardig op rit. Waarom niet helemaal? Een mens moet wat te klagen houden. Daarom. Punt. Maar over het algemeen heb ik weinig tot niets te klagen. Ook wel eens lekker moet ik zeggen.

Dus bij deze blaas ik weer nieuw leven in E by Esli want jongens mensen bleven deze website zelfs zonder nieuwe blogs bezoeken. Feeling popular.

See you soon!

X,

Es

P.S. Denk je nou, kan je hier niet meer over vertellen of hier please niet over. Laat het even weten in een reactie.